Lífeyrissjóðir og vaxtastefna

Apamaðurinn er ekki alveg sannfærður um að það sé sniðugt að selja allar erlendar eignir lífeyrissjóðanna og kaupa fyrir þær krónur. Ástæðan er einfaldlega sú, að traust Apamannsins á hæfni íslenskra stjórnvalda og Seðlabankans til að taka réttar ákvarðanir er afar lítið um þessar mundir. Það grundvallast á reynslunni.

Í Mogganum í dag er viðtal við þaulsætinn bankaráðsmann í Seðlabankanum. Sá heitir Hannes Hólmsteinn Gissurarson. Hann er þar spurður hvort það sýni ekki gagnleysi vaxtastefnu bankans að hún skuli ekki virka. Svarið er að hún virki á endanum vegna þess að það sé gamalt lögmál að á endanum leiði háir vextir til samdráttar.

Apamanninum finnst þetta ákaflega heimskulega mælt. Vextir Seðlabankans virka að sjálfsögðu ekki vegna þess að hagkerfið hér er opið fyrir erlendu fjármagni og algerlega háð viðskiptum við önnur lönd. Kenningin sem bankaráðsmaðurinn vísar til á aðeins við í stóru lokuðu hagkerfi eins og t.d. BNA. En vandi Seðlabankans kristallast í því að sérfræðingar bankans hanga í kenningum sem þeim voru einhvern tíma kenndar í skóla, en gleymdist að útskýra fyrir þeim að ættu bara stundum við. Bankastjórinn er of illa gefinn og ábyrgðarlaus til að velta því fyrir sér sjálfur hvort sérfræðingarnir hafi endilega rétt fyrir sér. Og bankaráðsmaðurinn mótaði sér þá lífsafstöðu fyrir 20 árum síðan að hagsmunum sínum væri best borgið með því að fylgja leiðtoganum alltaf í algjörri blindni, sama hvað á gengi.

Ákvarðanataka á svona grundvelli er ástæða þess að Apamaðurinn óttast nú um lífeyrissjóðina. Ef Samfylkingin sér ekki til þess að heimflutningi fjár þeirra fylgi alger stefnubreyting í Seðlabankanum þar sem vextir verði lækkaðir umtalsvert strax og lögum um bankann breytt, þá óttast Apamaðurinn að töluverður hluti af lífeyri landans gæti tapast á einu bretti.

Mætt snemma til funda